Bir gün qurbağa ilə əqrəb dost olurlar. Bir-birilərinə ömür boyu sadiq qalacaqlarına, həmişə kömək edəcəklərinə söz verirlər. Aradan bir müddət keçdikdən sonra çayın qırağında dayanan qurbağa əqrəbin çaya yaxınlaşdığını görür. Əqrəb qurbağadan onu çayın digər tərəfinə keçirtməsini xahiş edir. Qurbağa əqrəbə onu belinə alıb qarşı tərəfə keçirtməkdən qorxduğunu deyir. Əqrəb bunun səbəbini soruşanda qurbağa əqrəbin onu sancmasından çəkindiyini bildirir. Əqrəb qurbağaya: “Axı biz dostuq. Həm də səni sancsam, özüm də suda boğulub ölərəm. Bunu niyə edim?” – deyir. Qurbağa bir qədər fikirləşdikdən sonra əqrəbin dediklərinə inanır. Əqrəbi belinə götürüb çaya girir və üzməyə başlayır. Düz çayın ortasına çatdıqda qurbağa belində bir ağrı hiss edir. Çox keçmədən əqrəbin onu sancdığını başa düşür. Ölmək üzrə olan qurbağa son nəfəsini verəndə əqrəbdən bunun səbəbini soruşur: “Bəs biz dost idik, əqrəb qardaş?! Mən sənə kömək edirdim. Sən niyə belə bir şey etdin? İndi ikimiz də birlikdə öləcəyik”. Əqrəb isə cavabında: “Nə edə bilərəm, qurbağa qardaş? Mən əqrəbəm. Sancmaq və xəyanət mənim təbiətimdə var”, – deyir. Beləcə, ölən qurbağanın belində olan əqrəb də suda boğularaq ölür.